Op verschillende plaatsen in de wereld maakte het rolstoeldansen een snelle ontwikkeling door.
Vanuit Engeland veroverde het de rest van Europa, maar ook in de andere werelddelen kwam deze danssoort snel tot ontwikkeling.
Rond het einde van de jaren '60 vonden in verpleeginstituten in Groot-Brittannie recreatieve activiteiten plaats als verlengstuk van de revalidatie van de patienten. Hier werd in 1971 door George Hart en A. Edwards de "Weelchair Dance Association" opgericht. Engeland was het eerste en ook lang het enige land waar aan rolstoeldansen gedaan werd.

De eerste activiteiten op het gebied van rolstoeldansen in Duitsland en in de Scandinavische landen ontstonden rond de jaren '70.
In 1974 werden er de eerste wedstrijden van rock'n roll (in combivorm) gehouden in München en in Noorwegen wordt vanaf 1977 jaarlijks de Oslo Open georganiseerd.
Op de Paralympische Spelen in Geilo (Noorwegen) was er in 1980 een demonstratiewedstrijd. Het Noorse rolstoeldanspaar dat daar danste en jarenlang toonaangevend bleef, bestond uit Thor Erik Kleppe en Bente Gronli. De uitgangspunten in München waren behoorlijk prestatiegericht: Studenten van de sportuniversiteit met als vakgebied "Dans" waren de partners van rolstoelgebruikers die door een uitstekende hand- en schouderfunctie ook goed presteerden bij andere sporten. In Scandinavië was en is het uitgangspunt wat 'milder', maar ook hier is het wedstrijddansen (in combivorm) belangrijker dan het wekelijkse dansplezier

In 1975 gaven Engelse rolstoeldansparen een demonstratie in het Dorp in Arnhem. Dansleraar Evert Castelein uit Leiden was aanwezig en werd gegrepen door deze dansvorm. Hij ging samen met zijn vrouw in Engeland op observatie en ondanks vele tegenslagen zette hij door en zag kans om in het Rijnlandse Zeehospitium in Katwijk in 1977 de eerste Nederlandse rolstoeldansgroep te starten. Castelein liet zich in Engeland opleiden tot teacher en reisde enkele jaren later met de Katwijkse rolstoeldansers naar Engeland om aan festivals deel te nemen.
Corrie van Hugten, een nichtje van een collega van Castelein, was jarenlang assistente in een dansschool . Door een ziekte kon ze niet meer werken en moest ze haar loopbaan als hoofd van een kleuterschool opgeven. Omdat Corrie al een hele tijd in de dansschool van haar oom werkte dacht Castelein dat rolstoeldansen wel iets voor haar kon zijn en ja hoor, Corrie was direct gefascineerd! Corrie en Castelein organiseerden samen een cursus om nieuwe instructeurs op te leiden. Op 9 oktober 1980 beeindigde Corrie van Hugten als eerste Nederlandse de opleiding tot rolstoeldansinstructeur. Na een oprichtingsfase van een jaar werd in '81 Stichting Rolstoeldansen Nederland officieel een feit, en het balletje begon te rollen: er kwamen een heleboel nieuwe instructeurs, nieuwe groepen, ... Castelein moest zijn taak wegens hoge leeftijd al snel opgeven en hij droeg de fakkel over aan Corrie van Hughten die ondertussen steun en assistentie gevonden had bij fysiotherapeut Ondine de Hullu.

Langzamerhand kwamen er ook contacten tussen de diverse landen tot stand. Tussen Nederland en Engeland bestond al heel vroeg een nauwe band, wat onder meer leidde tot het bezoek dat de rolstoeldansgroep Dansende Wielen uit Katwijk aan Engeland bracht. Ondine de Hullu volgde in Noorwegen een cursus Helse dans, waarbij ze leerde dansen aan te passen voor mensen met allerlei handicaps. Via deze contacten bezochten Corrie van Hugten en Ondine de Hullu in 1982 de Scandinavische competitie in combidans Oslo Open. Tijdens dit evenement werden contacten gelegd met andere landen, waaronder Zwitserland en Duitsland. Corrie van Hugten werd daarna enkele malen uitgenodigd om te jureren op verschillende grote wedstrijden. Frau Prof. Dr. Gertrude Krombhoz, werkzaam aan de Münchense universiteit, bleek een energiek voorvechtster van het rolstoeldansen te zijn. Door al haar contacten met de gehandicapten sportwereld was zij de initiatiefneemster tot het vormen van een internationaal comittee. Een kanttekening hierbij is echter dat ze zeer uitgesproken denkbeelden heeft: volgens haar is rolstoeldansen slechts weggelegd voor gehandicapten met veel mogelijkheden, die er niet al te 'gebrekkig' uitzien. Competitie en eerste prijzen zijn haar doel. Dit uitgangspunt is in grote tegenspraak met de doelstellingen in bijvoorbeeld Engeland, Nederland en België, waar het plezier vooropstaat. Belgische cursisten aan de Nederlandse instructeuropleiding startten in hun eigen land rolstoeldansactiviteiten op dezelfde grondslagen, zodat er van oudsher tussen België en Nederland op rolstoeldansgebied een innige band bestaat.

Langzamerhand begonnen ook andere landen en zelfs andere continenten belangstelling te tonen, en Corrie en Ondine werden onder andere uitgenodigd om naar Denemarken, Australië, Mexico en de Verenigde Staten van Amerika te komen. Maar ook internationaal blijft zich ondanks de samenwerking nog steeds een tweedeling aftekenen: dansplezier tegenover dansprestatie.

In 1994 is rolstoeldansen internationaal erkend als sport. Als een nationale rolstoeldansorganisatie zich aansluit bij de sportorganisatie van het betreffende land, wordt ook de nationale erkenning een feit. Het internationale rolstoeldanscomittee werkt hard aan de uitbreiding van het aantal deelnemende landen. Ook is fel 'gestreden' voor erkenning van het rolstoeldansen door het International Paralympic Committee (IPC). Deze mijlpaal is bereikt tijdens internationale vergaderingen in Sydney in november 1997. Voor erkenning is onder meer het organiseren van regionale kampioenschappen (zoals Europese kampioenschappen) en wereldkampioenschappen noodzakelijk. De eerste officiële wereldkampioenschappen vonden plaats in februari 1998 in Tokio, Japan. Tot nu toe zijn er enkel officiële toernooien voor combidansers, maar het zal niet meer lang duren of ook de duo-dansers krijgen hun Europese kampioenschappen.